In het water van een bron zag een hert zijn spiegelbeeld. Hij prees zijn breedgetakte hoorns, maar keurde de al te grote dunheid van zijn poten af. Plots hevig verschrikt door de stemmen van jagers vluchtte hij door het veld heen en door een lichte vaart ontliep hij de honden. Toen ving het bos het wilde dier op; belemmerd door zijn hoorns kon hij de kwade beten van de honden niet ontlopen. Toen zei hij wenend: 'Hoe dwaas was ik, dat ik afkeurde wat mij voordelig was en prees ik wat mij noodlottig is.'
