Plinius Epistula 8. 11

Wanneer ik denk aan jouw/uw genegenheid jegens de dochter van je/uw broer zelfs
zachter dan moederlijke tederheid, begrijp ik dat aan jou/u eerst
(dat) wat later (gebeurd) is verteld moet worden, zodat de van tevoren genoten vreugde
geen ruimte laat voor ongerustheid. Hoewel ik ben bang, dat
jij/u ook na de vreugde weer tot vrees vervalt en (dat) jij/u zich zo
verheugt dat zij bevrijd is van gevaar, dat jij/u tegelijkertijd, omdat zij in gevaar verkeerd
heeft, zeer bang bent. Nu al (weer) vrolijk, nu al (weer) aan zichzelf, nu al (weer) aan mij teruggegeven
begint zij te herstellen, en door te herstellen en het doorstane gevaar (begint zij)
te beoordelen. Ze is overigens in het grootste gevaar geweest, (moge het geoorloofd zijn (dit) straffeloos
gezegd te hebben), ze was (daarin) helemaal door eigen schuld, maar door een of ander (schuld) van leeftijd.
Vandaar de miskraam en en de verdrietige ervaring van een onopgemerkte zwangerschap. Daarom
hoewel het jou/u niet vergund is het gemis van jouw/uw verloren broer met óf
zijn kleinzoon óf kleindochter te verlichten, toch moet jij/u bedenken dat dat uitgesteld is
meer dan ontzegd is, omdat zij behouden is, van wie dat gehoopt
kan worden. Leg tegelijk het ongelukkig gebeuren uit aan jouw/uw vader, (het gebeuren) waarvoor
vrouwen eerder begrip tonen. Vaarwel.