Titus en Arruns vertrokken; als metgezel [werd] aan hen toegevoegd Lucius Iunius Brutus, een zoon van Tarquinia, een zuster van de koning, een jongeman heel anders van karakter dan [dat] waarvan hij de schijn had aangenomen. Toen hij gehoord had dat de aanzienlijksten van de burgerij, onder wie zijn broer, door zijn oom waren gedood, besloot hij noch in [de uitingen van] zijn geestelijke vermogens ook maar iets over te laten dat door de koning te vrezen was, noch in zijn materiële omstandigheden (bezit) [ook maar iets] dat [door de koning] te begeren was en [hij besloot] door verachting veilig te zijn waar bij het recht te weinig bescherming was.
