Hoofdstuk 11, tekst 1E: Brutus ontpopt zich als leider (59.1-5)

1 Terwijl dezen door verdriet in beslag werden genomen, sprak Brutus, terwijl hij het uit de wond van Lucretia getrokken mes, druipend van het bloed voor zich uit hield: ‘Bij dit bloed dat zeer kuis was vóór het door de prins bedreven onrecht, zweer ik en ik maak U, goden, tot getuigen dat ik Lucius Tarquinius Superbus met zijn misdadige vrouw en zijn hele nageslacht van zonen, met ijzer, vuur en tenslotte met welk geweld ik maar kan, zal vervolgen en niet zal toestaan dat zij noch iemand anders koning zijn in Rome.’ Daarna overhandigde hij het mes 5 aan Collatius daarna aan Lucretius en Valerius die stom verbaasd waren door het wonderbaarlijke van de zaak, waarvandaan het nieuwe karakter/doen en laten in de borst van Brutus was gekomen. Zoals opgedragen was, zworen ze/ legden ze de eed af. Helemaal omgeslagen van verdriet naar woede, volgden ze Brutus meteen al als leider, toen deze opriep om de heerschappij te veroveren. Het lichaam van Lucretia, uit het huis naar buiten gedragen, brachten ze naar het forum en ze brachten de mensen op de been door het wonderbaarlijke, zoals dat gebeurt, van de nieuwe zaak, en door hun verontwaardiging. Ze klaagden ieder voor zich over de misdaad en geweld van de koning. Niet alleen het verdriet van de vader maakte indruk, maar ook de omstandigheid dat Brutus tranen en nutteloze 10 klachten bestrafte en het feit dat hij het initiatief nam om de wapens op te nemen tegen hen die vijandigheden hadden ondernomen - iets wat mannen, wat Romeinen paste -. De allerdappersten van de jongelui waren met wapens vrijwillig aanwezig. Ook de overige jeugd volgde. Nadat daarna een deel ter bewaking was achtergelaten in Collatia en bewakers bij de poorten waren geplaatst, opdat niemand die opstand aan de koninklijke familie zou berichten, zijn de overigen gewapend, onder leiding van Brutus, naar Rome vertrokken.