Iedereen zweeg en hield zijn blik gespannen op Aeneas gericht; daarna begon de vorst Aeneas zo te spreken vanop zijn hoge aanligbed: ‘Koningin, jij beveelt mij het onuitsprekelijke leed te vernieuwen, hoe de Grieken het Trojaanse rijkdom en het beklagenswaardige rijk vernield hebben, de grootste ellende, die ik zelf heb gezien en waarin ik een grote rol speelde. Wie van de Myrmidonen en Dolopen of welke soldaat van de harde Odysseus zou zijn tranen kunnen bedwingen bij het vertellen van zulke dingen? En de vochtige nacht stort zich al naar beneden uit de hemel en de vallende sterren sporen aan tot slaap. Maar als je zo sterk verlangt om onze lotgevallen te vernemen en kort te luisteren naar de laatste strijd van Troje, hoewel ik schrik heb om daaraan terug te denken, en hoewel ik dat rouwproces niet wilde doormaken, zal ik beginnen.’
