Hoofdstuk 6 (Livius), tekst: Het gevecht

25.3 Er werd een teken gegeven en tweemaal drie jongemannen van de grote legers stormden als een slaglinie op elkaar in met hun wapens in de aanslag. Noch voor deze, noch voor gene stond het gevaar voor zichzelf voor ogen, maar wel dat van een openbaar rijk en slavernij en het lot van het vaderland dat voortaan dat zou zijn wat zij zelf hadden gemaakt.
25.4 Zodra bij de eerste botsing meteen de wapens kletterden en de flitsende zwaarden schitterden, streek er een enorme huivering langs de toeschouwers; omdat de hoop zich naar geen van beide kanten richtte waren hun stem en geest verlamt.
25.5 Toen ze slaags geraakt waren, waren niet alleen het bewegen van de lichamen, het tweezijdig zwaaien met de aanvals- en verdedigingswapens te zien, maar ook de wonden en het bloed dat te zien waren stortten twee Romeinen stervend over elkaar heen neer, nadat de drie Albanen gewond waren geraakt.
25.6 Toen bij hun val het Albanese leger van vreugde geschreeuwd had, had reeds alle hoop, maar nog niet de zorg, de Romeinse legioenen verlaten, ze waren buiten zichzelf door het lot van die ene rondom wie de drie Curatii waren gaan staan.