Hoofdstuk 16, tekst 5E: Het lot van Paulina en de dood van Seneca

1 Maar omdat Nero geen persoonlijke haat voelde jegens Paulina en opdat de haat van/voor/wegens zijn wreedheid niet zou toenemen, beval hij haar dood tegen te houden. Op aansporing van soldaten verbonden slaven en vrijgelatenen haar armen, stelpten het bloed, misschien (al) buiten bewustzijn. Want zoals het volk geneigd is tot een ongunstiger uitleg, ontbraken geen mensen die geloofden dat Paulina, zolang als zij een onverzoenlijke Nero vreesde, de roem van een dood, gedeeld met haar man, heeft nagestreefd, daarna, toen hoop op iets beters werd aangeboden, zij overghaald is door de bekoringen van het leven; 5 aan haar leven voegde zij hierna weinig jaren toe, met een prijzenswaardige herinnering aan haar man en met een gezicht en ledematen zo bleek dat het bewees dat veel van haar levenskracht was weggestroomd. Seneca ondertussen, terwijl zijn langzame doodsstrijd voortduurde, smeekte Statius Annaeus, bij hem goedgekeurd door vriendschapstrouw en medische kennis, om het allang van tevoren aangeschafte gif te voorschijn te halen, waarmee zij die door de Atheense rechtbank waren veroordeeld ter dood werden gebracht. Hij dronk het gebrachte gif vergeefs op, koud (als hij was) wat betreft zijn ledematen en omdat zijn lichaam ongevoelig was voor de kracht van het gif. Tenslotte ging hij zitten in een bad met warm water, terwijl hij de dichtstbijzijnde (van de slaven) besprenkelde, met/na de uitspraak toegevoegd te hebben 10 dat hij dat vocht plengde aan Juppiter bevrijder. Vervolgens in een stoombad gebracht en door de stoom ervan gedood, werd hij zonder enige begrafenisplechtigheid verbrand. Zo had hij het in zijn testament voorgeschreven, in de tijd toen hij nog steenrijk en zeer machtig voor zijn eigen uitvaart zorgde.