Hoofdstuk 9, tekst 3D: In het huis van Pomponianus

Deze was in Stabiae, gescheiden door de baai die ertussen lag (want doordat de kusten zich flauw bogen en kromden, stroomde de zee naar binnen). Daar, hoewel het gevaar nog niet naderde, toch duidelijk zichtbaar was, en doordat het steeds groeide, zeer naderbij zou komen, had hij zijn bagage bijeengebracht op schepen, vastbesloten te vluchten als de tegenwind zou zijn gfaan liggen; nadat mijn oom toen met deze zeer gunstige wind naar hem was toegevaren omhelsde hij hem, tewijl deze trilde van angst, troostte, spoorde aan en om diens angst door zijn eigen onbezorgdheid weg te nemen, beval hij in bad te gaan. Na zijn bad lag hij aan tafel aan, at ofwel vrolijk ofwel, wat even groots is, zogenaamd vrolijk. Ondertussen lichtten uit de berg Vesuvius op meerdere plaatsen zeer brede vlammen op en hoge branden, waarvan de gloed en helderheid door de duisternis van de nacht werden versterkt. Hij zei steeds om zijn angst weg te nemen dat door de paniek van de boerenbevolking verlaten vuren en verlaten villa's in eenzaamheid stonden te branden. Toen gaf hij zich over aan de slaap en hij sliep een werkelijk zeer echte slaap, want zijn ademhaling, die voor hem wegens de omvang van zijn lichaam vrij zwaar en luidruchtig was, werd door hen die zich bij de drempel ophielden, gehoord. Maar de binnenplaats, waaruit de woonkamer werd betreden, was al zo met as en gemengde puimstenen gevuld omhooggekomen, dat als er een langer verblijf in de slaapkamer zou zijn, een uitgang niet meer mogelijk zou zijn. Nadat hij was wakker gemaakt, kwam hij tevoorschijn en voegde zich weer bij Pomponianus en de anderen, die wakker waren gebleven. Ze overlegden gemeenschappelijk of ze in het huis moesetn blijven of in de openlucht moesten ronddwalen. Want door de herhaalderlijke en hevige trillingen zwaaiden de gebouwen heen en weer en als het ware van hun fundamenten losgeraakt, schenen ze nu eens hierheen dan weer daarheen weg te gaan of weer terug te keren. In de openlucht anderszijds werd het vallen van hoe lichte en poreuze puimstenen gevreesd. Dit laatste toch een vergelijking van de gevaren uitkoos. En bij hem overwon het ene argument het andere argument, bij de anderen de ene vrees de andere vrees. Kussens op hun hoofden geplaatst bonden ze vast met stukken linnen; dit was een bescherming tegen alles wat viel.