Met. 11.100-145: Midas, de wens van een Oosterse vorst

Een wens wordt werkelijkheid …
Hij die het geschenk slecht zou gebruiken, zei: “Zorg ervoor dat al wat ik met mijn lichaam zal aanraken, verandert in roodgeel goud.” Hij stemde in met de wens en Bacchus loste de belofte die zal schaden in, en hij betreurde dat hij niet iets beters had gevraagd. Hij ging vrolijk weg en de godenzoon van de Berecyntusberg was blij met het onheil en probeerde de betrouwbaarheid van het beloofde uit, door telkens iets aan te raken. En terwijl hij zichzelf nauwelijks geloofde, trok hij een twijg die groen was door het gebladerde weg van een lage (niet hoge) steeneik. De twijg werd goud gemaakt.
Hij tilde een rots van de grond, de rots verbleekte ook in goud. Hij raakte ook een aardkluit aan: met een krachtige aanraking werd de aardkluit een goudklomp. Hij oogstte de droge korenaren van Ceres, de oogst werd goud. Hij hield een geplukte vrucht vast van een boom, je zou menen dat de Hesperiden het aan hem gegeven hadden. Als hij zijn vingers bewoog naar de hoge deurposten, dan schenen de deurposten te stralen.
Zelfs toen hij zijn handen met helder water waste, had het water dat van zijn handen stroomde Danaë kunnen misleiden. Hij kon zich zijn verwachtingen nauwelijks voorstellen, terwijl hij zich alles als goud inbeeldde. De dienaren plaatsten tafels, beladen met gerechten en die geen gebrek hadden aan brood, voor de blije man.

… maar leidt tot ontgoocheling
Maar toen, als hij de geschenken van Ceres met zijn rechterhand aanraakte, verstijfden de geschenken van Ceres; of als hij van plan is gulzig met zijn tanden de gerechten te kauwen, een laagje roodgeel bedekte de gerechten nadat hij zijn tanden erin had gezet; hij mengde wijn met zuiver water, je had vloeibaar goud door zijn mond kunnen zien vloeien. Verbijsterd door de nieuwigheid van het kwaad verlangde hij en rijk en ongelukkig de rijkdom te ontvluchten en hij haatte dat wat hij zojuist had gewenst. Geen rijkdom verzachtte de honger, de dorst brandde de droge keel, en hij werd verdiend gekweld door het gehate goud. En terwijl hij zijn handen en zijn schitterende armen naar de hemel ophief, zei hij: ‘Geef vergiffenis, vader Bacchus, wij hebben een fout begaan maar heb medelijden, ik smeek je, ruk mij weg van de oogverblindende schade.’

De metamorfose
De goddelijke macht was mild: Bacchus terwijl hij (Midas) bekende dat hij een fout had gemaakt, herstelde hem in zijn oude staat en uit trouw aan zijn daad maakte het gegeven geschenk ongedaan. Hij zei ‘En opdat niet blijft bedekt worden door het slecht gewenste goud, ga naar de rivier naburig bij het grote Sardes en leg de weg over de hoge oever stroom opwaarts af, tot dat je komt bij de oorsprong van de rivier, en hou je hoofd onder de schuimende bron, waarlangs ze overvloedig ontspringt, en tegelijk je lichaam, tegelijk spoelt de zonde er af.’ De koning betrad het voorgeschreven water: de kracht van het goud kleurde de rivier en het week van het lichaam van de mens naar de rivier.