Pyramus en Thisbe Met. 4 55-166

bij '/' zijn er meerdere opties goed tussen [ en ] zijn notities gegeven voor context door de docent.



Het begin van de romance

Pyramus en Thisbe, de een de knapste van de jonge mannen, de ander verkozen boven de meisjes die het Oosten had, bewoonden aangrenzende huizen, waar Semiramis wordt gezegd haar hoge stad met (hoge) bakstenen muren te hebben omringd. Het feit dat ze buren waren maakte de kennismaking en de eerste stappen. De liefde groeide met de tijd. Ze zouden ook willen trouwen, maar hun vaders verboden het. Wat zij niet konden verbieden; ze branden beiden evenzeer, omdat hun geesten waren bevangen door de liefde, iedere getuige is afwezig [niemand wist he]) ze spreken met een hoofdknik en met tekens en stiekem laait het bedekte vuur des te meer op hoe meer het bedekt wordt.

De gemeenschappelijke muur aan beide huizen was gespleten door een dunne scheur/spleet, die had de muur vroeger opgelopen toen hij gebouwd/gemaakt werd. Jullie hebben dit gebrek/deze fout als eerste gezien, geliefden, dat eeuwenlang door niemand was opgemerkt (Wat merkt de liefde niet?) en jullie maakten [daarvan] een weg voor jullie stem. En door deze [scheur in de muur] hadden lieve kleine woordjes de gewoonte met zeer zacht gefluister over te steken. Vaak zeiden ze, telkens wanneer aan de ene kant Thisbe, aan de andere kant Pyramus was gaan staan en in beurten de adem van de monden opgevangen was, 'Jaloerse muur, waarom sta jij de geliefden in de weg? Hoe moeilijk zou het zijn, dat jij ons toestond dat wij verbonden/verenigd worden met heel ons lichaam? Of, als dit te veel is, dat jij tenminste openstond voor het geven van kusjes! Maar wij zijn niet ondankbaar; wij bekennen dat wij het aan jou te danken hebben dat er doortocht is gegeven aan onze woorden naar bevriende oren.'

Nadat zij tevergeefs dergelijke dingen hadden gezegd op een verschillende plaats zeiden zij "gedag/welterusten" onder/tegen het vallen van de nacht en gaf ieder kusjes aan zijn deel van de muur, terwijl zij niet aan de andere kant [van de muur] aankwamen.

Een geheime afspraak

De volgende dageraad had de nachtelijke vuren aan de kant geschoven en de zon had met zijn stralen de met rijp bedekte gewassen gedroogd: en zij kwamen samen op de gebruikelijke plek. Die ochtend/op dat moment, nadat zij eerder met zacht gefluister veel hadden gejammerd/geklaagd besluiten ze om in de stille nacht hun bewakers te misleiden en te proberen door de deur naar buiten te gaan, wanneer ze uit het huis zullen zijn vertrokken, en dat ze ook de huizen van de stad verlaten. Opdat er niet rondgedwaald zou worden, door de rondwandeling door de uitgestrekte velden [besluiten ze] dat ze samenkwamen bij het graf van Ninus en dat ze zich schuilhouden onder de schaduw van een boom; daar was een boom, zeer rijk aan sneeuwwitte vruchten, een hoge moerbeiboom, grenzend aan een ijskoude bron. De afspraken bevallen/vallen in de smaak; en het licht stort zich in de wateren, nadat hij langzaam scheen weg te gaan, en de nacht komt/vertrekt uit dezelfde wateren.

Thisbe ontsnapt

De slimme Thisbe gaat door de duisternis naar buiten, nadat ze de deur had geopend en haar familie en vrienden heeft misleid en nadat ze gesluierd is wat betreft haar gezicht en ze komt aan bij de grafheuvel en gaat zitten onder de afgesproken boom; want de liefde maakte haar dapper.

Kijk! Daar komt een leeuwin besmeurd wat betreft haar schuimende bek met vers bloed van koeien, van plan om haar dorst te lessen in het water van de naburige bron; De Babylonische Thisbe zag haar op een verte bij/door de stralen van de maan en ze vluchtte met bange voet naar een duistere grot, en ze liet haar sluier achter, die van haar rug was gegleden terwijl zij vluchtte. Zodra de woeste leeuwin haar dorst had gelest met veel water, verscheurde zij, terwijl zij terugging naar de bossen, de dunne sluier met haar bebloede mond nadat zij hem per toeval had ontdekt zonder Thisbe zelf.

Pyramus komt te laat

Pyramus, nadat hij te laat naar buiten was gegaan, zag in het mulle zand zekere sporen van een wild dier en hij verbleekte over zijn hele gezicht, maar zodra hij ook het met bloed gekleurde kledingstuk vond, zei hij "één nacht zal twee geliefden ten gronde richten, van wie zij [Thisbe] het meest een lang leven waard was, ik ben schuldig. Ik heb jou, zij die beklaagd moet worden/beklagenswaardige, gedood, ik die heb bevolen dat jij 's nachts kwam naar plekken vol gevaar en die hier niet eerder/als eerste ben gekomen. Verscheur mijn lichaam en eet mijn misdadige ingewanden met woeste beet, o leeuwen, wie van jullie ook maar onder deze rots wonen! Maar het is eigen aan een lafaard om de dood te kiezen." Hij pakt/tilt de sluier van Thisbe en draagt de sluier met zich naar de schaduw van de afgesproken boom, en hij zegt, zodra hij tranen heeft gegeven aan het bekende kledingstuk en kussen heeft gegeven aan het bekende kledingstuk, "neem nu ook slokken van mijn bloed." En hij liet het wapen waarmee hij omgord was in zijn buik/ingewanden neerkomen; en er was geen uitstel, hij trok stervend het zwaard uit zijn gloeiende wond. Zodra hij achterover op de grond is gaan liggen, spuit het bloed hoog, niet anders dan wanneer een buis barst omdat het lood beschadigd is en heldere waterstralen ver weg naar buiten laat spuien, terwijl de opening sist en ook met slagen door de lucht breekt. De vruchten van de boom veranderen in een donkere kleur door het spatten van het bloed en de met bloed natgemaakte wortel kleurt de hangende moerbeibessen met een purperen kleur.

Thisbe vindt Pyramus

Kijk, hoewel ze haar angst nog niet heeft afgelegd keerde zij terug, opdat zij haar geliefde niet teleurstelt, en ze zocht de jonge man met haar ogen en haar hart en ze verlangt te vertellen wat voor grote perikelen/gevaren ze heeft ontweken. En zodra ze de plek en het uiterlijk van de geziene boom herkent, zo maakt de kleur van het fruit haar onzeker; ze twijfelt of deze (boom) het is.

Terwijl zij twijfelt ziet zij trillende ledematen slaan op de bebloede grond en ze droeg haar voet terug/ze deinsde terug, terwijl ze een gezicht bleker dan buxushout had, en ze huiverde net zoals de zee, die trilt, wanneer de oppervlakte [van de zee] licht wordt aangeraakt door een klein briesje. Maar nadat ze op een afstand haar geliefde heeft herkend slaat ze op haar armen die het niet verdiend hadden met luid/duidelijk gejammer en terwijl ze de haren uitrukte en het geliefde lichaam omarmde vulde ze zijn wonden met tranen en ze vermengde haar tranen met bloed en, terwijl ze kussen op zijn koude gezicht drukte, riep ze “Pyramus, welk lot/ongeval heeft jou aan mij ontnomen? Pyramus, geef antwoord! Jouw Thisbe roept je, allerliefste; luister en open je gesloten ogen.

Pyramus richtte zijn ogen op, al zwaar gemaakt door de dood, bij de naam van Thisbe, en sloot ze weer nadat zij gezien was.


Thisbe volgt het voorbeeld van Pyramus

Nadat zij haar eigen sluier had herkend en ze de lege schede zonder zwaard had gezien, zegt ze “Jouw hand en jouw liefde hebben jou ten gronde gericht, ongelukkige. Ook aan mij is/ik heb ook een dappere hand voor dit ene en ook ik heb liefde; dit zal mij krachten geven voor wonden/om me te verwonden. Ik zal jou, die dood is, volgen en ik zal de zeer ongelukkige oorzaak en metgezel van jouw dood genoemd worden. Ach, en jij die door de dood alleen kon worden weggenomen van mij, zult zelfs niet door de dood weggerukt kunnen worden [van mij].

[gericht aan ouders] Wees dit echter gevraagd met woorden van ons beiden, oh zeer ongelukkige ouders van mij en van hem, dat jullie ons, die een hechte liefde die het laatste uur heeft verbonden, niet misgunnen dat wij bijgezet worden in dezelfde grafheuvel. Maar jij, boom die met je takken het beklagenswaardige lichaam van één bedekt en spoedig [het beklagenswaardige lichaam] van twee zult bedekken, behoud de tekens van het bloedbad en houd altijd de donkere en bij rouw passende vruchten, aandenkens aan ons dubbele bloedvergieten.”

[Einde directe reden] zei ze, en nadat ze de zwaardpunt helemaal onder haar borst had geplaatst, en ze stortte ze zich op het zwaard, dat nog steeds lauw was door het bloed.

Deze wensen grepen echter de goden én de ouders aan, want de kleur in de vruchten is, wanneer ze zijn rijp zijn geworden, donker, en in één urn rust wat er vanaf de brandstapels over is.