Stephanus de voller had zijn slaven opdrachten gegeven. Terwijl de slaven de eerste opdrachten voltooiden, bewaakte de meester de voortgang van het werk. Stephanus zag dat zijn slaven de kruiken op straat verzamelden en naar de binnenplaats droegen. Hij hoorde dat de slaven de kruiken vol urine in het bassin van de vollerij goten. Daarna beval hij de slaven om met blote voeten in het bassin te staan en de kledingstukken te wassen. Tijdens het zeer zware werk kletsten de slaven voortdurend. De een zei dat hun meester wreed was, een ander voegde eraan toe dat hij altijd smerige opdrachten gaf. Stephanus hoorde het gesprek van de slaven niet heel goed, maar begreep dat zijn slaven roddelden over hun meester. Hij
schreeuwde: Houd op met kletsen. Het bevalt mij niet dat jullie kletsen. Als jullie niet ophouden met kletsen, wacht jullie een zeer zware straf. De slaven wisten dat ze in gevaar waren: vroeger had hun wrede meester slaven, van wie de woorden hem hadden beledigd, verkocht. In stilte wasten de sombere slaven de kledingstukken. Een slavin kwam binnen, tegen wie Lysander zei: Gegroet, Hedone, je ziet toch wel dat wij in stilte aan het werk zijn? De meester is vandaag nogal boos.
Plotseling riep Stephanus: Ik heb een stem gehoord! Wie was dat? Wiens stem heb ik gehoord? Nadat de slaven lange tijd angstig zwegen, antwoordde Lysander: O, meester, ik zei ehm: Hedone voegde snel toe: dat alle slaven in stilte moeten werken. Want ik had gezien dat Lysander en de overige slaven vandaag te langzaam de kledingstukken wasten. Met boze stem zei Stephanus: Jullie moeten beter werken, zeer nederige slaven. Voor luilakken is hier geen plaats! Hedone zei: Natuurlijk werken slaven, aan wie het niet toegestaan is om te roddelen en ook niet om liederen te zingen, langzamer. U weet toch wel dat dit overal en altijd gebeurt? Stephanus antwoordde: Zeker. Roddel dus maar en zing liederen, slaven! Hij ging naar buiten. Lysander, Hedone en de andere slaven lachten. Hedone zei: Onze meester is weliswaar rijk, maar heel dom!
