Hoofdstuk 15, vertaling 1: De Vita Militari/ Over het leven van een soldaat

Lentulus: “Ik wil niet verder gaan! Waarom maken wij de weg zo lang en op een zware wijze?
Pertinax: “Wij zijn (soldaten) van het legioen De Tiende Tweeling. Het is nodig met ons de weg te maken.”
Lentulus: “Te gaan bevalt mij niet. Ik ben moe!”
Pertinax: “Zeur niet. Heb jij liever willen slapen?”
Lentulus: “Integendeel, ik wil liever dobbelen, of feestvieren. De andere soldaten, zij willen dit ook liever dan de inspanning. Wie wil immers met een dergelijk manier het lichaam vermoeien?
Pertinax: “ Oh Lentulus, voor jou is het naam het voorteken. Ik echter, wanneer ik iets op mij neem, wil ik (het) afmaken.”
Lentulus: “ Wij nemen het werk op ons, o Pertinax, omdat die strenge Flavus, een legerkampen commandant, ons dwingt, niet omdat wij zelf willen.
Pertinax: “Als jij ongedeerd wil terugkomen uit een gevecht, moet het lichaam gezond zijn. Daarom beveelt Marcus Claudius Flavus ons te oefenen.”
Lentulus: “Het bevalt hem ons te kwellen met de voltooiing. Eerst beveelt hij ons de wegen aan te leggen, vervolgens is het voor ons nodig, te rennen door de zelfde wegen, terwijl wij dragen, het harnas en het schild en de zware bagage. Wat wil hij? Zo is het geen enkel einde van de inspanningen.”
Pertinax: “Stil! Kijk een onderofficier.”
Centurio: “Jij zeurt weer, Lentulus! Op reis, bevalt het aan mij niet, het geluid van stemmen (maar) van voeten en van wapens. Dus omdat jij niet wil zwijgen, staat je een straf te wachten.”
Lentulus: “Ach, wat met een hard leven van een militair!”