Hoofdstuk 22, vertaling 1: Uit de aantekeningen van dokter Celsus

Mijn vriend M. Claudius stierf vandaag na een zware ziekte. Ik kon hem niet gezond hebben gemaakt.
Zijn naasten hadden me ontboden, omdat Marcus had gezegd dat scherpe pijnen de borst hadden gekweld. Het stond al vast dat zijn gezondheid zwak was, maar Marcus wist niet dat boven hem de gevaarlijke ziekte uitstak. Nadat ik naar mijn vriend ging, zag ik dat (onmiddellijk)hij het aller minst gezond was. “Zijn de pijnen scherp?” vroeg ik. Echter nadat hij me zag, antwoordde die niet, maar zoveel als hij had gekund, nu eens hoestte hij dan weer kreunde hij.
Ik begon hem te hebben bekeken. De kleinzonen van Marcus, welke me ongerust zagen, vroegen angstig: “Kan toch wel onze opa gezond gemaakt worden?” Ik antwoordde bedroefd dat de aller zwaarste ziekte uitgebroken was. Ik hoopte dat ik de pijnen kon verlichten, maar ik voegde toe dat ik de dood verwachtte, en dat, ik me niet ooit had vergist.
Toen stuurde Marcus de naasten weg. Hij verzekerde dat hij voor niemand lastig zal zijn en dat het vergif voor het medicijn zal zijn genomen. “De pijn zal worden vergroot,” zei hij met een schor stem, “als ik zal hebben gezien dat de naasten bedroefd (zullen)zijn.”
Nadat ik zwaar geschokt was geweest, bevestigde ik, dat het met mij, niet toegestaan kon zijn. “ De eed verbiedt me aan de zieken het dodelijk vergif te geven.”
Toen zei Marcus met de uiterste krachten dit:
“O Celsus, oude vriend, jij weet goed dat ik al de drie en zeventig jaren gezond en gelukkig heb geleefd.
Niemand stond ik toe mijn gezondheid te hebben genezen behalve me zelf. Nu mij, voor het eerst na zoveel jaren dat ik zo ziek ben, verbied jij de zorg aan mij van mij zelf? Jij was altijd een vriend, nooit mijn dokter. Ik hoop dat je nu ook mijn vriend zal zijn.” Deze woorden overtuigden mij. Ik stond toe dat Marcus het vergif nam en wat later (zijn) waren de naasten ontboden geweest, welke om hem huilden terwijl hij stierf.