I.13

Wanneer jij, Lydia, van Telephus
de roze nek, de witte armen
van Telephus prijst, ach, (dan) zwelt
mijn kokende lever door/van/met een riskante/gevaarlijke/lastige waanzin.
Dan blijft voor mij noch m’n geest, noch m’n
kleur gelijk/met een zekere verblijfplaats, vocht glijdt
in ’t geheim langs m’n wangen, verradend
hoe ik diep van binnen word gekweld door langzame/langdurige vuren.
Ik word gekweld, of wanneer door wijn overmatig lange
ruzies voor jou je schitterende schouders
te schande maken/onteren, of wanneer de jongen, die razend verlangt,
met z’n tand een blijvend merkteken op jouw lippen drukt.
Als je mij voldoende/genoeg/goed zou (kunnen) horen,
zou je niet eeuwig je hoop (kunnen) vestigen op degene die
wreed de zoete kussen/lippen schendt, die Venus
voor een vijfde deel heeft bevochtigd met haar eigen nectar.
Diegenen zijn zeer en langer gelukkig,
die hechte verbondenheid in haar greep heeft en niet
scheidt de liefde , verscheurd door slechte bezwaren/klachten/meningsverschillen,
vóór de laatste dag.