Toen Harpargos dat gehoord had, deed hij een voetval en achtte het van groot belang dat zijn fout goed voor hem was afgelopen en dat hij onder zulke gelukkige omstandigheden voor de maaltijd uitgenodigd was, en ging naar zijn huis. Thuisgekomen stuurt hij zo snel mogelijk – hij had namelijk slechts één zoon met een leeftijd van ongeveer dertien jaren – die het huis uit met de opdracht naar het huis van Astyages te gaan en te doen wat die hem ook maar beveelt. Zelf maakt hij zeer verheugd bekend aan zijn vrouw duidelijk wat er gebeurd is. Maar Astyages, toen de zoon van Harpargos bij hem gearriveerd was, slachtte hem en na ledemaat voor ledemaat in stukken gesneden te hebben, braadde hij sommige delen van de stukken vlees, andere kookte hij, en na ze smakelijk toebereid te hebben hield hij ze in gereedheid. Toen – het tijdstip van de maaltijd brak aan – de andere tafelgenoten en Harpargos er waren, werden naast de anderen en Astyages zelf tafels gezet vol met schapenvlees, maar bij Harpargos werden neergezet van zijn eigen zoon alle andere lichaamsdelen, behalve het hoofd en de vingers en de tenen. Die waren apart neergezet geheel bedekt in een mandje. Toen Harpargos het gevoel had genoeg te hebben van het eten, vroeg Astyages hem of hij enig plezier beleefd had aan de maaltijd. Toen Harpargos zei dat hij er zelfs heel erg van genoten had, brachten degenen aan wie dat was opgedragen, het hoofd van de jongen geheel bedekt naar hem, en ook zijn handen en voeten, en nadat zij erbij waren gaan staan verzochten ze Harpargos om het te onthullen, en ervan te nemen wat hij wilde. Harpargos gehoorzaamt en haalt de bedekking weg en ziet de overblijfselen van zijn zoon. Hij zag het maar hij liet zich niet uit het veld slaan en behoudt zijn zelfbeheersing. Astyages vroeg hem of hij begreep van welk dier hij vlees gegeten had. Deze zei zowel het begrepen te hebben en dat welgevallig is alles wat de koning doet. Na met die woorden geantwoord te hebben, pakte hij de overblijfselen van de stukken vlees op en ging naar zijn huis. Daarna ging hij, naar ik meen, alles verzamelen en begraven.
