6.3a Reddingsactie

6.3a Reddingsactie
Hij ging weg van huis: hij ontvangt een brief van Rectina, de vrouw van Tascus, hevig geschrokken door het dreigende gevaar – want de villa van haar lag aan de voet van de berg, en er was niet enige mogelijkheid tot vluchten behalve met schepen - : zij smeekte dat hij haar redde van het zo grote gevaar.
Hij verandert zijn plan en wat was begonnen met een weetgierige instelling gaat hij tegemoet met een zeer moedige instelling. Hij laat de vierriemers uitvaren, hij gaat zelf aan boord om niet alleen Rectina, maar velen – want de mooie omgeving van de kust was druk bezocht - hulp te brengen.
Hij haast zich daarheen waarvandaan anderen vluchten, en houdt in een rechte koers het roer echt op het gevaar zozeer vrij van angst dat hij alle bewegingen van die ramp, alle vormen, zoals hij het had waargenomen met zijn ogen, dicteerde en liet hij optekenen. As viel al op de schepen, des te dichterbij ze kwamen, heter en dichter: zelfs al puimstenen en zwarte, verbrande en door vuur gebroken stenen: al een plotselinge ondiepte en geblokkeerde kusten door de instorting van de berg. Nadat hij eventjes had geaarzeld of hij terug zou keren, zei hij vervolgens tegen de stuurman die waarschuwde dat hij zo moest handelen: "Het geluk helpt de dapperen: probeer Pomponianus te bereiken!"